سپیده تا به دلِ شب، در انتظار تواَم
مرا شکیبِ که باشد؟ که بی قرارِ تواَم
بدین خیال که جانَم قبولِ دلبر باد
دلم به دستم و پُرسان، پیِ دیارِ تواَم
مرا به دیده چه حاجت چو نَنگَرَد جانان ؟
و جان فدایِ تو ای جان! که جان نِثارِ تواَم
تو بوستانِ بهاری، چه پُر شکوفه و من
چو طایرانِ غزل خوان به شاخِسارِ تواَم
مگر توهُّم و رؤیا که دلبرم به بَرَم
دو چَشمِ و دیده بِبَسته که در کنارِ تواَم
غَمَت به دل چه نشانی؟ به جرعه ای و مِی ای
زِ جام و ساغرِ پیمان، که غَمگُسارِ تواَم
دَمی که خونِ من افشان شود به جایِ سِرِشک
به خاص و عامه عیان شد که داغدارِ تواَم
Sartrouville
17/Dec/2016