سپیده   تا  به  دلِ  شب، در انتظار تواَم

مرا  شکیبِ که  باشد؟ که  بی قرارِ تواَم

بدین  خیال  که  جانَم  قبولِ  دلبر  باد

دلم  به  دستم و  پُرسان، پیِ  دیارِ تواَم

مرا به دیده چه حاجت  چو  نَنگَرَد جانان ؟

و جان فدایِ تو ای جان! که جان نِثارِ تواَم

تو  بوستانِ  بهاری، چه  پُر شکوفه و  من

چو  طایرانِ  غزل خوان  به شاخِسارِ  تواَم

مگر  توهُّم  و   رؤیا   که  دلبرم   به  بَرَم

دو  چَشمِ  و دیده  بِبَسته  که  در کنارِ  تواَم

غَمَت به دل چه نشانی؟ به جرعه ای و مِی ای

زِ  جام  و  ساغرِ  پیمان، که  غَمگُسارِ  تواَم

دَمی که خونِ من افشان شود به جایِ سِرِشک

به خاص  و  عامه  عیان  شد  که  داغدارِ  تواَم

Sartrouville

17/Dec/2016