روزگاران
دسامبر 17, 2016
خروش
دسامبر 19, 2016

چشم به راه

سپیده   تا  به  دلِ  شب، در انتظار تواَم

مرا  شکیبِ که  باشد؟ که  بی قرارِ تواَم

بدین  خیال  که  جانَم  قبولِ  دلبر  باد

دلم  به  دستم و  پُرسان، پیِ  دیارِ تواَم

مرا به دیده چه حاجت  چو  نَنگَرَد جانان ؟

و جان فدایِ تو ای جان! که جان نِثارِ تواَم

تو  بوستانِ  بهاری، چه  پُر شکوفه و  من

چو  طایرانِ  غزل خوان  به شاخِسارِ  تواَم

مگر  توهُّم  و   رؤیا   که  دلبرم   به  بَرَم

دو  چَشمِ  و دیده  بِبَسته  که  در کنارِ  تواَم

غَمَت به دل چه نشانی؟ به جرعه ای و مِی ای

زِ  جام  و  ساغرِ  پیمان، که  غَمگُسارِ  تواَم

دَمی که خونِ من افشان شود به جایِ سِرِشک

به خاص  و  عامه  عیان  شد  که  داغدارِ  تواَم

Sartrouville

17/Dec/2016