گاهی، باید چُنان زیست

که گویی، خودَت هستی و خودَت،

و نه جهانی و نه کسی.

که گویی زاده شده ای که تنها باشی،

که تنهایی نیز عالَمی ست، جهانی ست.

و این موجودِ دو پایی که می پِندارَد “جامعه زیست”  است.

که “تنها” پا در جهان هستی می گذاری،

“تنها” می زی ای و “تنها” می رَوی.

“تن” ها را  وابِنِه به حالِ خویش،

حقیقت، “تنهایی” است.

که “همزیستی” توهُّمی بیش نیست.

که تمامیِ موجوداتِ جهان نیز “تک” زیست اَند.

هیچ “دو زیست” ی وجود ندارد،

که در یک آن، یا در آب اَند و یا در هوا …

و این دیگر با توست

که میخواهی زیستن در آب را

یا هوا را ….

Sartrouville

26/Nov/2016