آزاده ایم، گرچه  به  زنجیرِ  دست  و  پای

در بُهت و حیرتی شده زندانِ مان کجاست ؟

در جستجویِ خود که زِ قالب برون  شدیم

آن  سایه هایِ  روحِ  پریشانِ مان کجاست ؟

بُردند  و   شعله وَر  همۀ  تار  و  پودمان

شیرِ خدا  و  رُستمِ  دستانِ مان  کجاست ؟

ضایع  بشد  چُنین  همۀ   فکر  و ا یده ها

اندیشه  و  تَفَکُّر  و  ایمانِ مان  کجاست ؟

بارِ  سفر  به  دورِ  جهان  و  نیافتیم

حیران و  دَرمانده  که  ایرانِ مان  کجاست ؟

گُفتا  به  ما  که  رونقِ  خاکِ  وطن  کنیم

حسرت به دل که خاکِ عزیزانِ مان کجاست ؟

شیرازه ها  و  دفترِ  اندیشه ها  بُرید

شعرو شعور و فکرِ هراسانِ مان کجاست ؟

خشکیده شُد زِ ریشه همه شاخ و بَرگِمان

گُلخانه ها  و  سَروِ  خرامانِ مان کجاست ؟

غمگین سرا بِشُد وطن و چَشمِ پُر  زِ اَشک

لبخنده ها  و  عیشِ  فراوانِ مان  کجاست ؟

افسرده گان و خسته دل و نیمه جان شدیم

وآن  کیمیاگرِ  دل  و  درمانِ مان  کجاست ؟

آواره گان  و  در  به  درِ  کوی  و  بَرزَنیم

گو خانه  و  سراچه و  سامانِ مان کجاست ؟

عُمری سِتَم کشیده و دستان به سَر زَنیم

صحرایِ خشک و شامِ غریبانِ مان کجاست ؟

از جورِ  حاکمانه  قَلَم هایِ مان  شکست

شعر و  سرود و  شاعرِ دیوانِ مان کجاست ؟

کو  یادِ  روح  و  جانِ  رفیقانِ  هم  نبرد؟

اشک هایِ  چکیده  به  دامانِمان کجاست؟

خشکیده  جانِ مان و به لب  تشنه مانده ایم

آن  قطره های رحمت و بارانِ مان  کجاست ؟

بوم  آشیانه  کرده  به  ویرانه هایِ مان

آن یال ها  و  غُرِّشِ  شیرانِ مان  کجاست ؟

اسطوره های شَهنامه چه رندانه  پاره شد

آن  آرش و  کمان  و  نریمانِ مان کجاست ؟

لب ها  فرو   بِبَسته   زِ  جورِ   ستمگران

آن های و هوی و نَعرۀ مَستانِ مان کجاست ؟

چون  تُربَتِ  کویر  و  تَرَک خورده  از تَموز

آن چشمه هایِ سَرد و خُروُشانِ مان کجاست ؟

بر  ما  ستم  برفته   زِ  حُکّام  و  ظالمان

هنگامه،  وآن هیبتِ شاهانِ مان کجاست ؟

خشکیده گشته این گُل و بُستانِمان زِ جور

گُلدسته ها و باغ و گُلِستانِ مان کجاست ؟

آزادگانِمان   رفته   به   زندانِ   اَهرِمَن

آن  دشنه ها   و تیغِ  دلیرانِ مان کجاست ؟

خامُش  شده   مُنَوَّرِ  دل های  عاشقان

آتَشگَهانِ  سرخ  و  فروزانِ مان  کجاست ؟

دل بسته  بوده  ایم  به  یاران  و  دوستان

قول و  قرارِ  بسته  و پیمانِ مان کجاست ؟

Sartrouville

Aout 2016