گفتم که همسفر خاطره ام شو!  سفر نکرد

بِنشسته  بُد  به  کُنجِ عافیتیّ  و خطر  نکرد

بانگی به وی زدم ازهنجرۀ بی صدایِ خویش

صد  ناله ام  زِ  دل  شنید، وَ  لیکن  اثر  نکرد

اشکی زِ چَشمِ و دلِ (گَرم زِ خون) بر زمین چکید

لبخنده  بر  دو  دیدۀ   تَرَم  و  دیده  تَر  نکرد

در  آرزویِ  طلوعِ  سپیده   در  امتدادِ  شب

چون اخگری به سما، رد شد و شامم سحر نکرد

رفت از  دیارِ خود، آشنایِ من و  دل به  یادِ  او

بَربَسته  رختِ دل  و  رفت و   بَرِ  ما  نظر نکرد

بشکسته شد دلم به گوشۀ زندانِ سرنوشت

قصدش برون شدن ز دیده و  زین رو خبر نکرد

در  راهِ  پُر خطرِ  عشق  و  تمنّایِ  دل  بدان

هرگز  نمی شود  تا  به  قُمارَش  ضرر  نکرد

دلخوش بُدَم  به  پایداریِ عشق  و وفای  یار

یک آن  گذشته  از  من  و  عُمری  سِپَر نکرد

گفتم  حَذَر  بِنِما  زِ  گران  باریِ  و   سِتَم

بشنید و خنده ها   بر دلِ  ریش  و  حذر نکرد

میخواستم که بَرکَنَم ستم از بیخ و ریشه اش

لیکن به  هیچ  رَه، درهم   و  زیر  و  زِبَر  نکرد

رفتم  به  نزدِ  مرشد  و گفتم  حدیثِ  عشق

مشکل  بسی حکیمانه  شُد و ساده تر نکرد

بگذشته خنده لب از سَرِ پیمان و عهدِ خویش

لَختی نظر به حالِ  ساده  دلِ  دَر به دَ ر نکرد

Sartrouville

20/Jan/2018