(گپی با حمید مصدق)

اَگَرَت  مِیلِ  به  دلداده  بُوَد

قَصدِ  جانانۀ   آزاده   بُوَد

عابدِ  چَشمِ  سخنگویش باش

زائرِ  ظُلمَتِ  گیسویَش   باش

پَرسه زَن بَر سَرِ  آن موجِ سیَه

بوسه ای بَر رُخَ آن رویِ چو مَه

چَشمِ خود بر رُخِ دلبر  وا ساز

نغمۀ  عاشقی ات   آوا  ساز

قصّه  نا گفته  پَیامَت  نرسد؟

عطرِ دلبر به مَشامَت نرسد؟

هستی اَت در رَهِ دل گشته تَبَه

دل  در  اندیشۀ   آن موجِ  سیَه

بِبَرَش  هَمرهَ  خود  تا  خانه

قصّه گوی اَش  زِ  دلِ دیوانه

قصّه  از  رازِ  دلِ خویش بگو

از فِراق  و  زِ  دلِ  ریش بگو

بگو  از  قصّۀ  عشقی جان سوز

که از آن خواب نداری شب و روز

تو  در  این  راهِ  تباه  افتادی

عاقبت هستیِ خود را دادی

هستی اَت دَر رَهِ این عشق بشد

همۀ  حرف  و   زَبان اَت  گِلِه  شد

زندگانیِّ  پُر  از  پیچ  و  خَمی

شده بر هستیِ یاران ستمی

از  میان  فاصله ها  را   بَردار

گِلِه از عاشقی اَت دَر سَر دار

مهرِ  زیبایِ  دِلَت  هَستیِ  تو

موجبِ شادی و سَرمَستیِ تو

هَرکَسی نیست کنون یاورِ  تو

که  بِفَهمَد  سخن  و  باورِ  تو

باز  کُن  پنجره هایِ  دلِ  خود

دور کن خستگی و مُشکلِ خود

سردی و برف و زمستان طی شُد

یاس و نومیدی و هجران دِی  شُد

نغمه  سَر  کُن  که  بهاران  آمد

که  بهاران  به   گلستان  آمد

دَر پِیِ عاشقی و مستی کوش

چون بهاران زِ پِیِ هستی کوش

مَگُسَل  عهد  و  زِ پیمان  مَگُذَر

چون تویی عاشق جانان، مَگُذَر

نَعره زن! حنجره خاموش  مکن

وآنچه بگذشته  فراموش  مکن

Sartrouville

09/Dec/2016