یادِ روزی که دلم عاشق و مهمانِ تو بود

میزبانِ  نگهم   چهرۀ   خندان   تو   بود

با دل هر لحظه ز مهرِ تو سخن می گفتم

جِلوِه گاهِ  سُخَنَم  باغ  و گلستان  تو  بود

هر دَمی  بادِ  صبا رقص کُنان می پیچید

پنجه ام  در خَم آن مویِ  پریشان تو بود

دیدۀ  مستِ  تو و  آن  خَمِ  ابرویِ  کمان

دلِ  من  عاشقِ  آن  دیدۀ  مستانِ  تو بود

آن  زمان  کاو نِگَهَت  در پیِ  دلدارِ دگر

دستِ من درطلب و حسرتِ دامانِ تو بود

روز و بیداریِ من در خَمِ لرزانِ  تَن اَت

فصلِ رویای شبم  خوابِ هراسان تو بود

سایه  در سایۀ هم  خنده  کُنان  می رفتیم

حلقۀ  جان  و  تنم  زیورِ  دستانِ  تو  بود

گرچه مهمانِ شب ات یادِ رقیبانِ من است

یاد باد آنکه  دلم  بی سر و سامانِ  تو بود

شاخِساری  و درختی  بَرِ  مرغانِ  هوای

شاخۀ  مُرغِ  دلم  سَروِ  خرامانِ  تو  بود

تیرِ چشمانِ تو زان رو هدف اش جان من است

دشمنِ جان  و تنم  خالقِ  چشمانِ  تو بود

هر که  را  لاله  رُخی  سهمِ  بهاران  باشد

آبسالانِ  مرا  لالۀ   رضوانِ  تو  بود

آنچه  گرمایِ  تنم  در دلِ  سرما می داشت

دست و آغوش تو و بوسۀ  جانانِ  تو بود

آمد  امّا  زِ  بَدِ  حادثه  توفانِ  سِترگ

آنکه  بشکسته شد از حادثه  پیمانِ تو بود

23/Apr/19

Sartrouville