یادِ تو در من نگر، فصلِ خزانم چه کرد

با وزش هر نسیم  عاشق و دیوانه  کرد

برگ درختان که با، بادِ خزان شد هوا

صبر و قرارم بِشُد،  هَمدَمِ  پیمانه کرد

باز دلم خسته  شد، باز نِگَه  خیره  شد

چَشمِ تب  آلوده ام، در رهِ  جانانه کرد

یادِ  بهاران  بُدَم ، خِرمَنِ  گیسویِ  تو

بادِ  بهارانه ای  زلفِ تو را  شانه کرد

فصل بهاران که شد*، موعدِ شادی بِشُد

بازغم از رَه رسید، در دلِ من لانه کرد

آتشِ عشقی نهان، بال و پَرَم  را  بِزَد

شمعِ وجودت چُنین، با منِ پروانه کرد

مانده بُدَم من چرا؟ این همه غم ازچه رو؟

باز که  یادِ  منِ  بی سر و سامانه کرد

سبزه سَرایم  چه  شد؟ شادیِ  پیمان  کجا؟

خانه  و کاشانه را، یادِ  تو ویرانه  کرد

*شد: تمام شد، برفت